W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ to cykl performansów, spektakli parateatralnych, happeningów z udziałem publiczności oraz filmów, które Katarzyna Kozyra realizowała w latach 2003-2008. W skład cyklu wchodzą:
Pierwsza praca w ramach projektu pokazuje próby przeniknięcia artystki w obce, acz fascynujące dla niej światy, po których przewodnikami są Gloria Viagra (berlińska drag queen) i Maestro (śpiewak operowy).
„Koszmar” to początek pracy Kozyry z nowymi formami wyrazu. Artystka zaprosiła do udziału w swoim projekcie publiczność, siebie równocześnie wystawiając na próbę; film utrzymany jest w konwencji snu, Kozyra występuje w nim naprawdę i naprawdę nie potrafiąc śpiewać staje na scenie w roli profesjonalnej śpiewaczki. Performans odbył się w Teatro Sociale w Trydencie.
Performens o charakterze prywatnego (choć odbywającego się na scenie) spotkania artystki (uczennicy) i Maestra (nauczyciela). Zaproszona publiczność uczestniczy w przeglądzie trzech krótkich (pięciominutowych) filmów wideo powstałych na różnych etapach tego złożonego projektu.
Na wernisażu grupowej wystawy „About Beauty” w berlińskim Haus der Kulturen der Welt, na której pokazywano m.in. „Święto wiosny” Kozyry, artystka pojawiła się wraz ze swoją nauczycielką i mentorką – berlińską drag queen i dj – Glorią Viagrą. Obie były ubrane i wystylizowane na swoistego rodzaju klony czy siostry – bliźniaczki. Kozyra swym zachowaniem i wyglądem zdawała się potwierdzać, że jest pilną uczennicą w pobieranych od Glorii Viagry lekcjach „prawdziwej kobiecości”.
Na urodzinach drag queen Glorii Viagry Kozyra wystąpiła na scenie w berlińskim klubie Big Eden, przed klubową publicznością, jako niespodzianka dla jubilatki, w przerwie jej koncertu.
Na fasadzie budynku, na placu muzealnym w Museumsquartier niemal co godzinę – od 10 do 20 (z przerwą miedzy 14 a 16) z portyku dawnych stajni królewskich, na wysokości pierwszego piętra, wysuwała się pomalowana w niebieskie paski budka, z której Maestro „wyprowadzał” Kozyrę. Artystka, niemal za każdym razem ubrana w inną suknię, odśpiewywała, raz lepiej, raz gorzej pod dyktando dyrygującego nią Maestra arię Królowej Nocy z „Czarodziejskiego fletu” Mozarta.
Miejscem pierwszej procesji było Pelago – niewielkie toskańskie miasteczko i otaczające je pobliskie wzgórza. Wydarzenie łączyło elementy zaczerpnięte z religijnej procesji oraz ludowego, wędrownego festynu. Czterech mężczyzn niosło na czymś w rodzaju feretronu (lektyki) figurę wzorowaną na jednym z ikonograficznych przedstawień Madonny na półksiężycu, lecz o twarzy – masce Kozyry, która trzymała rozłożoną parasolkę w ręce.
Publiczności, oczekującej na pojawienie się artystki, ukazała się najpierw projekcja – przedwojenne zdjęcie diwy sfotografowanej w klatce z lwem – której towarzyszyła odegrana z płyty analogowej uwertura do jakiejś arii. Po powolnym zniknięciu (wygaszeniu) obrazu, na scenę wniesiono (w początkowo przysłoniętej tkaniną klatce) artystkę – tym razem przebraną w kostium grubej kobiety.
Jest to film, w którym po raz pierwszy spotykają się ze sobą na jednym planie oraz w równorzędnych rolach i Gloria Viagra, i Maestro, walczący o duszę oraz ciało swej uczennicy – Kozyry. Uczennicy, która tu przeobraża się w kogoś w rodzaju królewny Śnieżki żyjącej w dziwnym pensjonacie w środku lasu, w towarzystwie krasnoludków.
Praca „Il Castrato”, utrzymana w niemal teatralnej formie jednoaktowej opery barokowej, została wyprodukowana na gejowski festiwal Gender Bender. Jej finał to scena kastracji na wyłowionej z tłumu przez Maestra i Glorię Viagrę drag queen – Kozyrze.
Muzyczny wideoklip, w którym Kozyra interpretuje piosenkę Gwen Stefani „What Are You Waiting For?”. Bawiąc się kliszami kobiecości i męskości artystka wciela się w rolę gwiazdy pop-rocka, w teledysku odgrywającej rolę cheerleaderki w męskiej, sportowej szatni.
Film opowiadający historię całego projektu – od fascynacji Katarzyny Kozyry Glorią Viagrą, przez pierwsze lekcje śpiewu u Maestra oraz lekcję „wychowania do kobiecości” u Glorii, po występy na scenach: w klubach i teatrach, dokonanie kastracji na deskach Teatro di Villa Mazzacorati w Bolonii.
„Po latach gry z różnymi kliszami kulturowymi ale także zabawy konwencjami, stylistyką, formami i formatami artystycznymi Kozyra kręci krwawy thriller Letnia opowieść stylizując go na kolorową bajkę, w której sama gra rolę niewinnej sierotki, obiektu fascynacji grupy karliczek. Twórczynie i gospodynie idealnego w ich pojęciu świata norm i zakazów próbują wciągnąć i przystosować do niego bohaterkę filmu, lecz nie widzą już tam miejsca dla Maestra i Glorii, gdyż nie odpowiadają wyznawanym w ich świecie kryteriom normalności” – z listu kuratorskiego Andy Rottenberg.